Hulpverlenersmoe voor je 12de levensjaar. Vol verbazing luister ik naar de verhalen van ouders. De paden die deze kinderen al hebben moeten bewandelen. En dit, zonder resultaat. Nou ja, resultaat is er wel. Ze zijn meer afgesloten, moe, hebben minder eigenwaarde omdat het geleerde niet in praktijk kan worden gebracht en boven alles zijn ze het geloof in de maatschappij kwijt. “Ik kan het toch niet”, “Ik heb al zoveel geprobeerd”, “Ik ben stom”, “Er wordt toch niet naar mij geluisterd”, “Ik ga liever dood” en zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms lijkt het in dit soort gesprekken of een hand mijn hart vasthoudt en op momenten dat ik zulke zinnetjes uit kleine mondjes hoor komen er even hard in geknepen wordt om een bepaalde pijn te activeren en daarnaast ook een drive. Een drive voor verandering, een kracht om door te gaan en een stem die ik aan kinderen kan geven. Schrijnende verhalen waaruit blijkt dat er soms echt mensen niet op hun plek zitten. Waar zijn we soms toch mee bezig met onze toekomst, onze jeugd waar wij op moeten vertrouwen als wij onze oude dag willen slijten. Moeten wij ze niet het goede voorbeeld geven, zodat zij niet hoeven te boeten voor onze tekortkomingen in deze maatschappij?
Menu
