Jongen 11 jaar. Schreeuwend kwam hij binnen. Wilde met niemand praten. Toen hij mij zag sloeg hij dicht. Ouders wisten ook even niets meer te zeggen. “Met mij hoef je ook niet te praten, wij gaan doen”. Zijn hoofdje keek me vragend aan. “Ik zal het je uitleggen. Wij gaan lekker aan de gang met beweging, en dan vertelt jouw lichaam jouw verhaal”. Zijn gezichtsuitdrukking spreekt nu boekdelen. Ik begin te lachen. “Zullen we even wat boosheid eruit gooien?” Hij knikt en loopt meteen mee.
Nu keken de ouders ons lachend aan. “Ok, dat is snel” zegt zijn moeder……
Na de training zie ik beide ouders slikken en verbaasd kijken. Ik kijk weer terug naar hun zoon en weer naar de ouders. Ik vraag wat er is. Moeder begint zachtjes te huilen. Vader “Ik heb al jaren dat ontspannen gezichtje niet meer gezien.” Nu slik ik even………
Soms, moet je dingen ook gewoon benoemen hoe ze zijn, voelen en meteen aan de gang gaan.
