Meisje 15 jaar. Is heel erg stil. Gaat niet goed op school. Ouders gescheiden. Vader neemt contact op. In de eerste training vindt ze het heel lastig om te praten. Daarom is ze blij dat haar lichaam zoveel vertelt en ik het haar uit kan leggen wat er in situaties gebeurt. Dat ze verstart in gesprekken. Het liefst weg wil lopen als ze een presentatie moet geven. “Wat fijn dat jij mij zo goed begrijpt”. Ik zie letterlijk dat ze weer kleur krijgt in haar gezicht. In de tweede training begint ze op de helft heel hard te huilen. Ze kan ook niet stoppen met huilen en kijkt me verbaasd aan. “Laat het maar stromen, we hebben niet voor niets die prachtige traanbuizen gekregen”. Na 10 minuten begint ook haar lichaam te trillen. Weer kijkt ze mij verbaasd aan. “Dit zijn allemaal emoties die je automatisch hebt opgeslagen omdat je toen niet wist wat je ermee moest”. Ik zie haar in de spiegel kijken. “Ik wilde al zo lang dood, ik voelde me zo depressief. Ik heb dit nooit hardop gezegd”. Ik slik even. “Dit voel ik al sinds de basisschool. Ik huil nooit.” Ik blijf in stilte naast haar zitten als zij alles eruit gooit wat er is opgeslagen. Ik neem een diepe zucht om alles los te laten. “Ik geloof weer in mijn toekomst, dank je wel”. Ik neem nog een diepe zucht om het te ontvangen.
Menu
